เนื้อเรื่องมหาภารตะ

ถ้าทุกคนพอจะจำท้าวทรุปัทผู้เป็นเพื่อนคู่รักคู่แค้นของโทรณาจารย์ได้ (จากตอนที่มหาภารตะ ตอนที่ 35 ความแค้นของท้าวทรุปัท) จะจำได้ว่าท้าวทรุปัทได้บำเพ็ญภาวนาขอลูกได้สองคน ลูกขอท้าวทรุปัททั้งสองคนนี้ ได้มาจากการบำเพ็ญภาวนา จึงเกิดมาแล้วโตเลย โดยที่คนโตชื่อ...

เมื่อรถเข็นอาหารและภีมะเดินทางมาถึงใกล้ที่อยู่ของพกะ ภีมะนั่งเวลาที่พกะจะออกมา รอพักหนึ่งก็เริ่มหิวจึงได้ตัดสินใจกินอาหารบนรถขนอาหารจนหมดสิ้น ถือว่าชดเชยที่ภีมะต้องอยู่อย่างอดอยากมานาน รอสักพักหนึ่งระหว่างที่ภีมะนั่งพัก พกะ รากษสก็เดินทางออกมาทานอาหาร...

เหล่าปาณฑพแต่งกายเป็นพราหมณ์ เดินทางถึงเมืองเอกจักรก็ได้รับการดูแล และจัดหาที่อยู่อาศัยร่วมกับพราหมณ์คู่หนึ่ง ทุกๆ วันพี่น้องปาณฑพยังชีพด้วยการออกเดินขออาหารไปตามที่ต่างๆ ชาวบ้านเห็นว่าพี่น้องปาณฑพที่แต่งตัวเป็นพราหมณ์นี้มีท่าที่ที่สง่างาม...

เวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันหนึ่งฤาษีวยาสก็ปรากฏตัวขึ้นให้เหล่าปาณฑพได้เห็น ฤาษีวยาสได้แจ้งกับพวกปาณฑพกับพระนางกุนตีว่า "นี่เป็นเวลาที่เหมาะสมต่อการเดินทางต่อไปยังเมืองเอกจักรแล้ว" ด้วยความที่เหล่าปาณฑพเชื่อฟังผู้ใหญ่เสมอ...

พวกปาณฑพเดินทางมาถึงบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ แห่งหนึ่ง นางรากษสหิทิมพีก็ได้จัดแจงสร้างบ้านเรือนสำหรับให้ทุกคนได้พักอาศัย พระนางกุนตีเห็นแก่ความรักที่ทั้งสองมีให้แก่กัน จึงอนุญาตให้ทั้งสองแต่งงานและอยู่ด้วยกันฉันสามีภรรยาได้ นับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขของทุกคน...

เสียงสั่งสะเทือนหยุดลง พบว่าในที่สุด รากษส 'หิทิมพะ' เจ้าแห่งป่าได้เดินทางมาถึงแล้ว หิทิมพะมองไปทางนางรากษสหิทิมพีที่ยืนอยู่ข้างภีมะ ก็พูดว่า "แทนที่จะจับตัวพวกมนุษย์มา กลับมาพลอดรักกับมนุษย์ซะได้" ว่าแล้วก็เดินเข้ามาจับตัวหิทิมพี...

นางยักษ์หิทิมพี เมื่อรับคำสั่งจากพี่ชายก็ออกเดินทางมาจับตัวเหล่าปาณฑพที่หลงเข้ามาในป่า ก็เร่งเดินทางมา จนมาถึงแหล่งที่ปาณฑพและพระนางกุนตีนอนพักอยู่ นางมองไปเห็นกลุ่มคนนอนไม่ได้สติอยู่ใต้ต้นไม้ และเหลือบตาไปเห็นชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่ ซึ่งก็คือ ภีมะ...

หลังจากเดินทางมาไกลเป็นที่น่าพอใจของภีมะแล้ว ภีมะก็เดินทางถึงป่าแห่งหนึ่งที่ดูสงบร่มรื่น ภีมะก็แวะพักให้หายเหนื่อย โดยวางทุกคนอย่างอ่อนโยนไว้ใต้ต้นไม้ แล้วจึงเดินทางหาแหล่งน้ำในป่าแห่งนี้ หลังจากเดินทางตามเสียงน้ำมาไม่ไกลจากจุดพัก ภีมะก็เจอกับบึงแห่งหนึ่ง...

แรกเริ่มเดิมที เหล่าปาณฑพและพระนางกุนตีก็ไม่เชื่อมั่นในการจัดเตรียมของทุรโยธน์อยู่แล้ว และเมื่อเดินทางมาถึงเมืองวาราณาวัตพบว่าราชวังที่ทุรโยธน์สร้างให้ แม้จะสวยงามแต่ก็สร้างจากวัสดุที่ติดไฟง่าย จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเรื่องดี...

ท้าวธฤตราษฏรเมื่อทราบข่าวการตายของปาณฑพและพระนางกุนตี ก็แสร้งทำเป็นเสียใจ พระองค์ส่งสารไปยังเมืองต่างๆ เพื่อให้รับทราบข่าว และสั่งให้จัดพิธีศพอย่างสมพระเกียรติ ส่วนในภายในใจของท้าวธฤตราษฏร์ปลื้มปริ่มด้วยความสุข ที่ได้กำจัดเสี้ยนหนามออกไปเสียที...

ชาวเมืองวาราณาวัตเมื่อทราบข่าวว่าพวกปาณฑพเดินทางมา ต่างก็ดีใจ ออกมาต้อนรับกันอย่างล้นหลาม พวกปาณฑพได้เข้าพักในราชวังอันวิจิตรตระการตาที่ทุรโยธน์สั่งให้สร้างขึ้น เวลาผ่านไปได้เกือบปี เวลาที่ทุรโยธน์รอคอยก็มาถึง...

ท้าวธฤตราษฏร์ได้บอกกับพวกปาณฑพว่า "ปาณฑพมาอยู่ที่หัสตินาปุระก็หลายปี ตอนนี้เด็กๆ ก็โตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว สมควรที่จะออกเดินทางไปดูบ้านอื่นเมืองอื่น เพื่อสังเกตว่าเป็นอยู่ของชาวเมืองอื่นๆ บ้าง"...

การแต่งตั้งเจ้าชายยุธิษเฐียรเป็นรัชทายาท สร้างความปลาบปลื้มให้กับประชาชน ข้าราชบริภาร และแม้กระทั่งเสนาอำมาตย์ก็พลอยยินดีไปด้วย จะมีก็แต่ท้าวธฤตราษฏร์ และลูกๆ ที่แอบไม่พอใจ แต่ต้องอดทนอดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ ใบบรรดาลูกๆ ของท้าวธฤตราษฏร์...

ถ้าพิจารณาดีๆ จะพบว่าบัลลังค์แห่งราชสำนักหัสตินาปุระนั้น เกิดจากน้ำมือของพระราชาปาณฑุทั้งสิ้น ไม่ว่าการวางแผนการเมือง หรือการขยายดินแดน และเมื่อท้าวปาณฑุสละราชสมบัติ ท้าวธฤตราษฏร์ผู้พระเนตรบอดก็ได้เข้ามาปกครองแทน...

แม้ว่าท้าวทรุปัทจะถูกโทรณาจารย์ปล่อยตัวออกมา และให้ถือว่าเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาหายกัน แน่นอนว่าสำหรับท้าวทรุปัทแล้วเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้อย่างยิ่ง เพราะทั้งโดนเหยียดหยามศักดิ์ศรี โดนยึดเมืองไปครึ่งหนึ่ง และรู้สึกเสียหน้า ถึงแม้จะโกรธเพียงใด...