เนื้อเรื่องมหาภารตะ

เมื่อเห็นกองทัพของหัสตินาปุระเคลื่อนทัพมาโจมตีเมือง ท้าวทรุปัทก็งงเป็นอย่างมากเพราะแรกเริ่มเดิมที แคว้นปัญจาละกับหัสตินาปุระไม่ได้มีปัญหาใดๆ ต่อกัน แต่กองทัพของปัญจาละก็ตั้งรับอย่างแข็งแกร่ง สถานการณ์การรบเป็นไปอย่างเข้มข้น...

เมื่อครั้งยังเป็นวัยรุ่น โทรณะ (หรือโทรณาจารย์ ที่เรารู้จักกัน) และทรุปัทศึกษาอยู่ที่เดียวกัน ทั้งสองสนิทกันมาก มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน จนวันที่จบการศึกษา ก่อนจะแยกย้ายจากกันไป ทรุปัทได้บอกกับโทรณะว่าวันใดที่ตนขึ้นครองราชสมบัติ...

หลังจากพิธีประลองก็ผ่านมาหลายเดือน เหล่าเด็กๆ เการพและปาณฑพ ทุกคนได้เรียนรู้สำเร็จวิชาจากโทรณาจารย์จนสิ้น ก็ถึงเวลาที่โทรณาจารย์จะร้องขอคุรุทักษิณา จากลูกศิษย์ทั้งหลาย (คุรุทักษิณาคือการที่อาจารย์เรียกร้องขอสิ่งใดจากลูกศิษย์...

ย้อนกลับมาระหว่างที่อรชุนแสดงฝีมือธนูอยู่นั้น บนปะรำพิธีผู้ชมต่างตื่นตาตื่นใจในความเก่งกาจของอรชุน แต่มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ดูอย่างคับแค้นใจ นั่นคือกลุ่มพี่น้องเการพ ที่นำโดยทุรโยธน์ ทุรโยธน์มองว่างานประลองฝีมือครั้งนี้...

ราธียะทิ้งความเศร้าและชะตากรรมทั้งหมดให้เป็นเรื่องของอนาคต แล้วเดินทางมาที่เมืองหัสตินาปุระ เมื่อเข้ามายังเขตเมืองพบว่ามีงานประลองฝีมือที่จัดโดยโทรณาจารย์ ราธียะคิดว่าเป็นโอกาสที่ตนจะได้แสดงฝีมือแล้ว ความก็เป็นไปตามที่เคยเล่าแล้วใน [มหาภารตะ ตอนที่ 25...

หลังจากที่ราธียะโดนคำสาปของภควาจารย์ ราธียะก็เศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก ออกเดินทางไปอย่างไม่มีจุดหมาย จนไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ริมชายหาด ไม่รู้เป็นเวลานานเท่าไหร่ ในที่สุดราธียะก็ข่มใจและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ในระหว่างที่ราธียะกำลังเดินทางออกจากชายหาดนั้น...

เวลาผ่านเนิ่นนาน ราธียะร่ำเรียนวิชาจากภควาจารย์จนหมดสิ้น ความเก่งกาจของราธียะ ถึงขนาดที่ภควาจารย์เอ่ยปากชมราธียะว่าการมีศิษย์เช่นราธียะนับว่าเป็นความสุขอย่างยิ่ง สร้างความปลาบปลื้มใจให้กับราธียะเป็นอย่างมาก วันหนึ่งระหว่างที่ทั้งศิษย์อาจารย์เดินทางอยู่นั้น...

หลังจากที่ถูกโทรณาจารย์ปฏิเสธการรับเข้าเรียนเนื่องด้วยตนเองเป็นวรรณะศูทร ทำให้ราธียะเสียหน้ามาก แต่ก็เรียนรู้ว่าการที่ตนเองเป็นวรรณศูทร ไปขอสมัครเรียนที่สำนักไหนก็น่าจะโดนปฏิเสธไปหมด ราธีนะคิดเอาเองว่า ในเมื่อทุกวรรณะเกิดจากวรรณะพราหมณ์...

ถ้าเรายังจำเด็กน้อยบุตรชายของพระนางกุนตีที่เกิดจากการสวดมนต์เชิญพระอาทิตย์มาประทานบุตร แล้วท้ายที่สุดพระนางกุนตีก็จำใจทิ้งบุตรลงในแม่น้ำพร้อมกับชุดเกราะและตุ้มหูที่ได้ประทานจากพระอาทิตย์ ราธียะก็คือเด็กน้อยคนนั้น เรื่องราวหลังจากนั้นเป็นเช่นไร...

ระหว่างที่อรชุนโชว์ฝีมือยิงธนูอยู่นั้น มีเสียงดังสะท้อนมาจากอีกด้านของปะรำพิธี เสียงสะท้อนดังมากจนดึงดูดความสนใจของทุกคนให้หันไปมองหาต้นเสียง เมื่อทุกคนในพิธีหันไปที่ทิศทางของต้นเสียงนั้น พบว่าเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดเกราะสีทอง กำลังเดินเข้ามา...

วันเวลาผ่านไปหลายปี ราชบุตรทั้งฝั่งเการพและปาณฑพก็ได้เล่าเรียนวิชาจากโทรณาจารย์จนจบสิ้น ในราชสำนักเห็นว่าเป็นการดีที่จะจัดงานประลองฝีมือ เพื่อให้ราชบุตรทั้งหลายนำวิชาที่ได้เรียนรู้มาประกวดประชันกันว่าใครมีความสามารถมากที่สุด...

โทรณาจารย์พร่ำสอนอรชุนมากกว่านักเรียนคนอื่นๆ ส่วนอรชุนเองก็ขยันขันแข็งตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ แม้ช่วงเวลาที่เด็กคนอื่นทานอาหารกัน อรชุนจะรีบทานให้เสร็จไวๆ เพื่อที่จะได้มาเรียกวิชาพิเศษจากโทรณาจารย์ แม้เด็กๆ คนอื่นจะไม่สนใจการสอนพิเศษนี้สักเท่าไหร่...

ทุกวันที่เอกลัพย์ตื่นขึ้นจะบูชารูปปั้นโทรณาจารย์ก่อนฝึกฝนวิชาการยิงธนู เมื่อเวลาผ่านไป ฝีมือเอกลัพย์ยิ่งพัฒนาขึ้นประหนึ่งโทรณาจารย์มาสอนด้วยตนเอง อยู่มาวันหนึ่ง ระหว่างที่อรชุนเดินทางเข้าป่าเพื่อล่าสัตว์ พร้อมสุนัขนำทาง สุนัขนำทางเข้าป่าล่วงหน้าไปไกล...

อยู่มาวันหนึ่งก็ปรากฏชายหนุ่มเดินทางเข้ามาขอเป็นศิษย์ของโทรณาจารย์ มีนามว่า "เอกลัพย์" โทรณาจารย์ไม่ได้รับปากในทันที แต่ถามความเป็นมาของเอกลัพย์ ได้ความว่า เอกลัพย์เป็นบุตรของท้าวหิรัญธนุสผู้เป็นราชาแห่งพรานป่า...

แรกเริ่มเดิมที ราชสำนักหัสตินาปุระมีอาจารย์คอยสอนเหล่าราชบุตรอยู่แล้ว ชื่อว่ากฤป หรือเรียกว่า กฤปาจารย์ เด็กๆ ทั้งเการพและปาณฑพได้ร่ำเรียนวิชาจากกฤปาจารย์ได้จนหมดไม่มีเหลือ วันหนึ่งก็มี อาจารย์โทรณะ หรือ โทรณาจารย์ เดินทางจากสถานที่ห่างไกล...