เนื้อเรื่องมหาภารตะ

เวลาผ่านเนิ่นนาน ราธียะร่ำเรียนวิชาจากภควาจารย์จนหมดสิ้น ความเก่งกาจของราธียะ ถึงขนาดที่ภควาจารย์เอ่ยปากชมราธียะว่าการมีศิษย์เช่นราธียะนับว่าเป็นความสุขอย่างยิ่ง สร้างความปลาบปลื้มใจให้กับราธียะเป็นอย่างมาก วันหนึ่งระหว่างที่ทั้งศิษย์อาจารย์เดินทางอยู่นั้น...

หลังจากที่ถูกโทรณาจารย์ปฏิเสธการรับเข้าเรียนเนื่องด้วยตนเองเป็นวรรณะศูทร ทำให้ราธียะเสียหน้ามาก แต่ก็เรียนรู้ว่าการที่ตนเองเป็นวรรณศูทร ไปขอสมัครเรียนที่สำนักไหนก็น่าจะโดนปฏิเสธไปหมด ราธีนะคิดเอาเองว่า ในเมื่อทุกวรรณะเกิดจากวรรณะพราหมณ์...

ถ้าเรายังจำเด็กน้อยบุตรชายของพระนางกุนตีที่เกิดจากการสวดมนต์เชิญพระอาทิตย์มาประทานบุตร แล้วท้ายที่สุดพระนางกุนตีก็จำใจทิ้งบุตรลงในแม่น้ำพร้อมกับชุดเกราะและตุ้มหูที่ได้ประทานจากพระอาทิตย์ ราธียะก็คือเด็กน้อยคนนั้น เรื่องราวหลังจากนั้นเป็นเช่นไร...

ระหว่างที่อรชุนโชว์ฝีมือยิงธนูอยู่นั้น มีเสียงดังสะท้อนมาจากอีกด้านของปะรำพิธี เสียงสะท้อนดังมากจนดึงดูดความสนใจของทุกคนให้หันไปมองหาต้นเสียง เมื่อทุกคนในพิธีหันไปที่ทิศทางของต้นเสียงนั้น พบว่าเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งสวมชุดเกราะสีทอง กำลังเดินเข้ามา...

วันเวลาผ่านไปหลายปี ราชบุตรทั้งฝั่งเการพและปาณฑพก็ได้เล่าเรียนวิชาจากโทรณาจารย์จนจบสิ้น ในราชสำนักเห็นว่าเป็นการดีที่จะจัดงานประลองฝีมือ เพื่อให้ราชบุตรทั้งหลายนำวิชาที่ได้เรียนรู้มาประกวดประชันกันว่าใครมีความสามารถมากที่สุด...

โทรณาจารย์พร่ำสอนอรชุนมากกว่านักเรียนคนอื่นๆ ส่วนอรชุนเองก็ขยันขันแข็งตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ แม้ช่วงเวลาที่เด็กคนอื่นทานอาหารกัน อรชุนจะรีบทานให้เสร็จไวๆ เพื่อที่จะได้มาเรียกวิชาพิเศษจากโทรณาจารย์ แม้เด็กๆ คนอื่นจะไม่สนใจการสอนพิเศษนี้สักเท่าไหร่...

ทุกวันที่เอกลัพย์ตื่นขึ้นจะบูชารูปปั้นโทรณาจารย์ก่อนฝึกฝนวิชาการยิงธนู เมื่อเวลาผ่านไป ฝีมือเอกลัพย์ยิ่งพัฒนาขึ้นประหนึ่งโทรณาจารย์มาสอนด้วยตนเอง อยู่มาวันหนึ่ง ระหว่างที่อรชุนเดินทางเข้าป่าเพื่อล่าสัตว์ พร้อมสุนัขนำทาง สุนัขนำทางเข้าป่าล่วงหน้าไปไกล...

อยู่มาวันหนึ่งก็ปรากฏชายหนุ่มเดินทางเข้ามาขอเป็นศิษย์ของโทรณาจารย์ มีนามว่า "เอกลัพย์" โทรณาจารย์ไม่ได้รับปากในทันที แต่ถามความเป็นมาของเอกลัพย์ ได้ความว่า เอกลัพย์เป็นบุตรของท้าวหิรัญธนุสผู้เป็นราชาแห่งพรานป่า...

แรกเริ่มเดิมที ราชสำนักหัสตินาปุระมีอาจารย์คอยสอนเหล่าราชบุตรอยู่แล้ว ชื่อว่ากฤป หรือเรียกว่า กฤปาจารย์ เด็กๆ ทั้งเการพและปาณฑพได้ร่ำเรียนวิชาจากกฤปาจารย์ได้จนหมดไม่มีเหลือ วันหนึ่งก็มี อาจารย์โทรณะ หรือ โทรณาจารย์ เดินทางจากสถานที่ห่างไกล...

หลังจากภีมะตื่นขึ้นมาในน้ำ เห็นงูที่กัดอยู่รอบๆ ตัวก็เข้าใจว่าถูกทำร้ายแล้ว แต่เคราะห์ดีที่พิษของงูเกิดหักล้างกับพิษในอาหารพอดี ทำให้ภีมะกลับมามีสติสมบูรณ์ และใช้กำลังทำลายเชือกที่มัดตนออกได้ เหล่างูพอเห็นภีมะ นอกจากจะสามารถทนพิษงูเป็นร้อยๆ ตัวกัดได้...

เมื่อความเกลียดของทุรโยธน์มากขึ้นจนเกินห้ามใจไหว ทุรโยธน์ได้ปรึกษากับศกุนิ ผู้เป็นลุง ผู้มากด้วยแผนการร้าย ว่าจะทำอย่างไรดีถึงจะสามารถกำจัดภีมะให้พ้นสายตาได้ ท้ายที่สุดได้ตกลงวางแผนว่าวางยานอนหลับภีมะ แล้วจับมัดไว้ ปล่อยให้งูกัด และยังทิ้งลงไปในน้ำ...

ราชสำนักหัสตินาปุระจากเดิมมีทุรโยธน์และเหล่าเการพทั้ง 99 ก็วุ่นวายคึกคักอยู่แล้ว วันนี้มีเหล่าปาณฑพอีกห้าคนเพิ่มมา ทำให้ความวุ่นวายอลหม่านมากขึ้นเป็นทวีคูณ ในหมู่เด็กๆ ด้วยกันแล้ว ที่จะมีซนเป็นพิเศษก็คือ "ภีมะ" เนื่องจากมีรูปร่างใหญ่โต และมีกำลังมากกว่าใคร...

ช่วงเวลาต่อจากนั้นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขของท้าวปาณฑุมาก จากเดิมที่เคยหมดหวังที่จะมีโอรส กลับมีโอรสมาให้แช่มชื่นหัวใจตั้ง 5 คน ทั้งหมดใช้ชีวิตร่วมกันในป่าอย่างมีความสุข ไร้เรื่องราวใดๆ รบกวนจิตใจ เวลาผ่านไปไม่นาน ผลกรรมของท้าวปาณฑุที่ได้พลั้งมือฆ่าฤาษี 2...

ทางด้านฝั่งท้าวปาณฑุ เมื่อเสด็จออกมาอยู่ป่าพร้อมพระมเหสีทั้งสอง ในเริ่มต้นทั้งสามพระองค์ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขดี แต่พอผ่านไประยะหนึง ทั้งสามพระองค์ได้ยินข่าวว่าฝั่งราชสำนักหัสตินาปุระ พระนางคานธารีทรงตั้งครรภ์แล้ว...

ในระหว่างที่ท้าวปาณฑุและมเหสีไปอยู่ป่านั้น ฝั่งราชสำนักหัสตินาปุระก็มีข่าวดี นั่นคือ พระนางคานธารีตั้งครรภ์ แต่การตั้งครรภ์ของพระนางคานธารีนั้น มีเรื่องราวผิดแผกไปอีก ตามปกติคนทั่วไปจะตั้งครรภ์ 9 เดือนก็คลอดออกมา แต่สำหรับพระนางคานธารีนั้น...