เนื้อเรื่องมหาภารตะ

ระหว่างที่อรชุนนั้นกำลังบำเพ็ญตน โดยรำลึกถึงพระศังกร อย่างยิ่งยวด โดยกำหนดความตั้งใจว่าจะไม่ขยับเขยื้อนร่างกายจนกว่าพระศังกรจะปรากฏตัวออกมาให้ตนเห็น ทันใดนั้นเอง ก็มีรากษสตนหนึ่ง กำลังหิวโหย เมื่อเดินทางผ่านมาเห็นอรชุนนั่งบำเพ็ญตบะอยู่...

หลังจากที่ฤาษีวยาสจากไป อรชุนใช้เวลาเตรียมตัวไม่นาน ก็ร่ำลาพี่น้องและพระนางเทราปที และออกเดินทางเพื่อค้นหาอาวุธวิเศษเพื่อเตรียมทำสงครามกับพวกเการพ อรชุนออกเดินทางอย่างตรงไปทางเหนือ เดินทางอยู่หลายวันจนพบป่าที่อยู่ในเทือกเขาหิมวันต์...

กฤษณะ ธฤตทยุมัน พี่น้องปาณฑพ และพระนางเทราปที ต่างก็คุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั่นเอง ฤาษีวยาสก็ปรากฏตัวขึ้นมา ทุกคนต่างเงียบเพื่อฟังสาเหตุที่ฤาษีวยาสเดินทางมาเยี่ยม ฤาษีวยาสเล่าว่า...

เวลาของการอยู่ป่าของพี่น้องปาณฑพผ่านมาอีกไม่กี่วัน กฤษณะ พร้อมด้วยญาติๆ และธฤตทยุมันพี่ชายของพระนางเทราปที ก็เดินทางมาเยี่ยมเยียนพี่น้องปาณฑพถึงป่ากามัยกะ เมื่อกฤษณะเห็นสภาพความเป็นอยู่ของพี่น้องปาณฑพก็รู้สึกโกรธ จึงบอกกับยุธิษเฐียรว่า...

เมื่อทุรโยธน์ทราบข่าวการเดินทางออกจากเมืองเพื่อไปหาพี่น้องปาณฑพของวิฑูร ทุรโยธน์ ศกุนิ และราธียะก็นั่งปรึกษาสาเหตุของการเดินทางครั้งนี้ ต่างคนต่างแสดงความคิดเห็นจนเลยเถิดไปถึงกับคิดว่าวิฑูรไปเชิญพี่น้องปาณฑพกลับมา ราธียะก็ให้ความเห็นว่า...

วิทูรเดินทางออกจากเมืองเพียงลำพัง ผ่านไปไม่นานก็เดินทางถึงป่ากามัยกะ ซึ่งเป็นที่พักของพี่น้องปาณฑพและฤาษีจำนวนหนึ่ง เมื่อยุธิษเฐียรได้รับแจ้งว่าวิทูรเดินทางมาพบ ก็ตกใจและนึกสงสัยสาเหตุที่ท้าววิทูรต้องดั้นด้นมาถึงที่นี่ หรือว่าจะมาตามคำสั่งของท้าวธฤตราษฏร์...

หลังจากที่ท้าวธฤตราษฏร์ได้รับฟังคำเตือนของฤาษีนารท ก็ทรงกังวลอยู่ตลอดเวลาด้วยพระองค์ห่วงใยลูกๆ ของตนจะไม่พ้นจากคำสาปอันน่ากลัวของภีมะ หลังจากผ่านไปหลายวันพระองค์ก็เริ่มทนไม่ไหว จึงรับสั่งให้เรียกมหาอำมาตย์วิทูร...

พี่น้องปาณฑพนำโดยยุธิษเฐียร ออกเดินทางจากเมืองหัสตินาปุระเข้าสู่ป่า ในใจของยุธิษเฐียรเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม ทั้งโกรธเคืองในโชคชะตา และโทษตนเองที่เป็นต้นเหตุของการที่ต้องได้รับความอยุติธรรม และที่สำคัญที่สุดคือพระนางเทราปทีผู้เป็นภรรยา...

เมื่อชาวเมืองทราบข่าวว่าพี่น้องปาณฑพต้องถูกเนรเทศออกจากเมืองไปอยู่ป่า ก็รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง มีประชาชนบางส่วนไม่เห็นด้วยกับความอยุติธรรมที่พี่น้องปาณฑพได้รับ ต่างก็เก็บข้าวของเตรียมตัวย้ายตามพี่น้องปาณฑพไปด้วย แต่ยุธิษฐิระก็ตอบปฏิเสธอย่างนุ่มนวล...

เหล่าพี่น้องปาณฑพพร้อมด้วยพระนางเทราปที เดินทางกลับมายังหัสตินาปุระตามคำสั่งของท้าวธฤตราษฏร์ เพื่อเดิมพันสกาอีกครั้งหนึ่ง ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะต้องจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของยุธิษเฐียรอีกเช่นเดิม แต่ทั้งหมดก็ยอมรับว่าเป็นชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้...

มหาอำมาตย์วิทูรเดินทางอย่างเร่งด่วน ติดตามพี่น้องปาณฑพ ซึ่งกำลังเดินทางกลับเมืองอินทรปรัศถ์ จนติดตามไล่ทันได้ที่ครึ่งทาง พี่น้องปาณฑพจึงพักการเดินทางเพื่อรับฟังสาเหตุที่วิทูรเร่งรีบเดินทางติดตามพวกตน วิทูรกล่าวกลับพี่น้องปาณฑพว่า...

หลังจากที่พี่น้องปาณฑพได้ขอลา เพื่อเดินทางกลับเมืองอินทรปรัศถ์ ฝั่งทุรโยธน์ ทุหสาสัน ศกุนิ และราธียะ ก็นั่งประชุมกันเพื่อวิพากย์วิจารณ์การเข้ามาแทรกแซงของท้าวธฤตราษฏร์ โดยเฉพาะทุรโยธน์ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ...

ทางฝ่ายทุรโยธน์ ศกุนิ และราธียะ ผู้พยายามอย่างยิ่งที่จะทำลายพี่น้องปาณฑพให้สิ้นซาก และดำเนินการตามแผนมาได้จบเกือบถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ต้องมาเจอการแทรกแซงของท้าวธฤตราษฏร์ สร้างความหัวเสียให้กับทุรโยธน์เป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้อีก...

ในขณะที่สถานการณ์คับขัน ท้าวธฤษราษฎร์ผู้ซึ่งประหวั่นพรั่นพรึงกับคำสาบานอันน่ากลัวของภีมะ รวมถึงอรชุน ก็เอ่ยกับพระนางเทราปทีด้วยน้ำตาแห่งความสงสารที่นองอยู่บนใบหน้าว่า "ข้าต้องขอโทษที่การกระทำของลูกๆ ของข้าทำเกิดมลทินต่อพระนาง...

หลังจากคำสาบานอันน่ากลัวของภีมะจบลง อรชุนผู้ซึ่งคอยห้ามภีมะอยู่เสมอๆ ก็ลุกขึ้นมา และกล่าวย้ำคำสาบานของภีมะว่า ตนเองจะเป็นผู้จบชีวิตของราธียะ อย่าว่าแต่ต้องรอจนมีสงครามในอนาคตเลย แม้กระทั่งบัดนี้ก็ย่อมได้ ทันใดนั้นเองอรชุนก็ผุดลุกขึ้นเพื่อไปหยิบธนูของตนเอง...