เนื้อเรื่องมหาภารตะ

ทางฝ่ายพี่น้องปาณฑพที่เหลือ ที่ยังคงต้องพำนักอยู่ที่ป่ากามัยกะโดยปราศจากอรชุน คนที่ต้องรับศึกหนักที่สุดคือยุธิษเฐียร ที่ต้องคอยฟังคำบ่นของภีมะ น้องชายที่ตนรักมากที่สุด ภีมะคอยพร่ำบ่นว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมีสาเหตุมาจากยุธิษเฐียร...

แม้ว่าได้อรชุนจะปฏิเสธเสียงแข็ง นางอุรวศีก็ยังไม่ยอมแพ้ นางกล่าวกับอรชุนว่า สิ่งที่อรชุนคิดนั้นไม่จำเป็นเลย ด้วยนางเป็นนางอัปสร มีหน้าที่ให้ความสุขกับเทพทั้งหลายอยู่แล้ว มาเถิดอรชุน เมื่อข้าพึงตาต้องใจท่าน ท่านเองก็อย่าได้ปฏิเสธอีกเลย...

ตามปกตินางอัปสรอุรวศี มีหน้าที่ร่ายรำสร้างความบันเทิงให้เหล่าเทวดาทั้งหลาย แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อมีผู้มาเยือนหน้าใหม่ ชื่อ อรชุน นางอุรวศีหลงในรูปร่าง ท่าทางองอาจ และหน้าตาอันหล่อเหลาของอรชุน ระหว่างที่นางร่ายรำนั้น นางก็พยายามเข้าใกล้อรชุน...

ผ่านเวลาไม่นาน มาตุลีผู้เป็นสารถีของพระอินทร์ก็นำรถม้ามาถึง อรชุนขึ้นรถม้าและทั้งสองก็เดินทางไปถึงอมราวดี หรือแดนสวรรค์ซึ่งเป็นที่อยู่ของเทวดาทั้งหลาย ระหว่างเดินทางนั้น อรชุนรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสิ่งก่อสร้าง อรชุนได้เห็นสิ่งวิเศษต่างๆ...

อรชุนรู้สึกปลาบปลื้มที่มีโอกาสได้พบพระศังกร และพระแม่อุมา อีกทั้งได้รับประทานอาวุธปาศุปัต จากพระองค์ ระหว่างนั้นเอง ก็มีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น นั้นคือทวยเทพที่อยู่บนสวรรค์ทั้งหลายเดินทางมาร่วมยินดีกับอรชุนด้วย ทั้งพระอินทร์ผู้เป็นพ่อของอรชุน...

ในขณะที่อรชุนวางพวงมาลัยที่แท่นบูชาของพระศังกร (พระศิวะ) ก็เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น นั่นคือพวงมาลัยปรากฏอยู่บนคอของพรานป่าผู้อยู่เบื้องหน้าของอรชุน อรชุนเห็นดังนั้นก็เข้าใจได้ในทันทีว่า ที่แท้พรานป่าที่มาปรากฏกายอยู่ต่อหน้าของตน...

การต่อสู้ระหว่างอรชุนกับพรานป่านิรนาม ดำเนินไปอย่างยาวนาน จะเรียกว่าการต่อสู้ก็ไม่เหมือนการต่อสู้เสียทีเดียว เนื่องจากผู้ได้รับบาดเจ็บมีเพียงแต่อรชุนเท่านั้น ไม่ว่าอรชุนจะใช้วิชาอันใด ก็ไม่สามารถทำอันตรายพรานป่า แม้แต่สักริ้วรอยเดียว...

อรชุนมองไปหาต้นทางของลูกศรอันเฉียบคมเจ้าปัญหา และพบกับพรานป่ารูปร่างกำยำ ข้างกายของพรานป่ามีหญิงสาวหน้าตาสะสวยยืนอยู่ด้วย ด้วยอารมณ์โมโห อรชุนพุ่งตรงไปยังพรานป่าแล้วพูดกับพรานป่าว่า "หมูป่ากำลังเข้ามาโจมตีข้า จึงเป็นสิทธิ์ของข้าที่จะสังหารมัน...

ระหว่างที่อรชุนนั้นกำลังบำเพ็ญตน โดยรำลึกถึงพระศังกร อย่างยิ่งยวด โดยกำหนดความตั้งใจว่าจะไม่ขยับเขยื้อนร่างกายจนกว่าพระศังกรจะปรากฏตัวออกมาให้ตนเห็น ทันใดนั้นเอง ก็มีรากษสตนหนึ่ง กำลังหิวโหย เมื่อเดินทางผ่านมาเห็นอรชุนนั่งบำเพ็ญตบะอยู่...

หลังจากที่ฤาษีวยาสจากไป อรชุนใช้เวลาเตรียมตัวไม่นาน ก็ร่ำลาพี่น้องและพระนางเทราปที และออกเดินทางเพื่อค้นหาอาวุธวิเศษเพื่อเตรียมทำสงครามกับพวกเการพ อรชุนออกเดินทางอย่างตรงไปทางเหนือ เดินทางอยู่หลายวันจนพบป่าที่อยู่ในเทือกเขาหิมวันต์...

กฤษณะ ธฤตทยุมัน พี่น้องปาณฑพ และพระนางเทราปที ต่างก็คุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั่นเอง ฤาษีวยาสก็ปรากฏตัวขึ้นมา ทุกคนต่างเงียบเพื่อฟังสาเหตุที่ฤาษีวยาสเดินทางมาเยี่ยม ฤาษีวยาสเล่าว่า...

เวลาของการอยู่ป่าของพี่น้องปาณฑพผ่านมาอีกไม่กี่วัน กฤษณะ พร้อมด้วยญาติๆ และธฤตทยุมันพี่ชายของพระนางเทราปที ก็เดินทางมาเยี่ยมเยียนพี่น้องปาณฑพถึงป่ากามัยกะ เมื่อกฤษณะเห็นสภาพความเป็นอยู่ของพี่น้องปาณฑพก็รู้สึกโกรธ จึงบอกกับยุธิษเฐียรว่า...

เมื่อทุรโยธน์ทราบข่าวการเดินทางออกจากเมืองเพื่อไปหาพี่น้องปาณฑพของวิฑูร ทุรโยธน์ ศกุนิ และราธียะก็นั่งปรึกษาสาเหตุของการเดินทางครั้งนี้ ต่างคนต่างแสดงความคิดเห็นจนเลยเถิดไปถึงกับคิดว่าวิฑูรไปเชิญพี่น้องปาณฑพกลับมา ราธียะก็ให้ความเห็นว่า...

วิทูรเดินทางออกจากเมืองเพียงลำพัง ผ่านไปไม่นานก็เดินทางถึงป่ากามัยกะ ซึ่งเป็นที่พักของพี่น้องปาณฑพและฤาษีจำนวนหนึ่ง เมื่อยุธิษเฐียรได้รับแจ้งว่าวิทูรเดินทางมาพบ ก็ตกใจและนึกสงสัยสาเหตุที่ท้าววิทูรต้องดั้นด้นมาถึงที่นี่ หรือว่าจะมาตามคำสั่งของท้าวธฤตราษฏร์...

หลังจากที่ท้าวธฤตราษฏร์ได้รับฟังคำเตือนของฤาษีนารท ก็ทรงกังวลอยู่ตลอดเวลาด้วยพระองค์ห่วงใยลูกๆ ของตนจะไม่พ้นจากคำสาปอันน่ากลัวของภีมะ หลังจากผ่านไปหลายวันพระองค์ก็เริ่มทนไม่ไหว จึงรับสั่งให้เรียกมหาอำมาตย์วิทูร...