เนื้อเรื่องมหาภารตะ

พี่น้องปาณฑพนำโดยยุธิษเฐียร ออกเดินทางจากเมืองหัสตินาปุระเข้าสู่ป่า ในใจของยุธิษเฐียรเต็มไปด้วยความร้อนรุ่ม ทั้งโกรธเคืองในโชคชะตา และโทษตนเองที่เป็นต้นเหตุของการที่ต้องได้รับความอยุติธรรม และที่สำคัญที่สุดคือพระนางเทราปทีผู้เป็นภรรยา...

เมื่อชาวเมืองทราบข่าวว่าพี่น้องปาณฑพต้องถูกเนรเทศออกจากเมืองไปอยู่ป่า ก็รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง มีประชาชนบางส่วนไม่เห็นด้วยกับความอยุติธรรมที่พี่น้องปาณฑพได้รับ ต่างก็เก็บข้าวของเตรียมตัวย้ายตามพี่น้องปาณฑพไปด้วย แต่ยุธิษฐิระก็ตอบปฏิเสธอย่างนุ่มนวล...

เหล่าพี่น้องปาณฑพพร้อมด้วยพระนางเทราปที เดินทางกลับมายังหัสตินาปุระตามคำสั่งของท้าวธฤตราษฏร์ เพื่อเดิมพันสกาอีกครั้งหนึ่ง ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะต้องจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของยุธิษเฐียรอีกเช่นเดิม แต่ทั้งหมดก็ยอมรับว่าเป็นชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้...

มหาอำมาตย์วิทูรเดินทางอย่างเร่งด่วน ติดตามพี่น้องปาณฑพ ซึ่งกำลังเดินทางกลับเมืองอินทรปรัศถ์ จนติดตามไล่ทันได้ที่ครึ่งทาง พี่น้องปาณฑพจึงพักการเดินทางเพื่อรับฟังสาเหตุที่วิทูรเร่งรีบเดินทางติดตามพวกตน วิทูรกล่าวกลับพี่น้องปาณฑพว่า...

หลังจากที่พี่น้องปาณฑพได้ขอลา เพื่อเดินทางกลับเมืองอินทรปรัศถ์ ฝั่งทุรโยธน์ ทุหสาสัน ศกุนิ และราธียะ ก็นั่งประชุมกันเพื่อวิพากย์วิจารณ์การเข้ามาแทรกแซงของท้าวธฤตราษฏร์ โดยเฉพาะทุรโยธน์ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ...

ทางฝ่ายทุรโยธน์ ศกุนิ และราธียะ ผู้พยายามอย่างยิ่งที่จะทำลายพี่น้องปาณฑพให้สิ้นซาก และดำเนินการตามแผนมาได้จบเกือบถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ต้องมาเจอการแทรกแซงของท้าวธฤตราษฏร์ สร้างความหัวเสียให้กับทุรโยธน์เป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้อีก...

ในขณะที่สถานการณ์คับขัน ท้าวธฤษราษฎร์ผู้ซึ่งประหวั่นพรั่นพรึงกับคำสาบานอันน่ากลัวของภีมะ รวมถึงอรชุน ก็เอ่ยกับพระนางเทราปทีด้วยน้ำตาแห่งความสงสารที่นองอยู่บนใบหน้าว่า "ข้าต้องขอโทษที่การกระทำของลูกๆ ของข้าทำเกิดมลทินต่อพระนาง...

หลังจากคำสาบานอันน่ากลัวของภีมะจบลง อรชุนผู้ซึ่งคอยห้ามภีมะอยู่เสมอๆ ก็ลุกขึ้นมา และกล่าวย้ำคำสาบานของภีมะว่า ตนเองจะเป็นผู้จบชีวิตของราธียะ อย่าว่าแต่ต้องรอจนมีสงครามในอนาคตเลย แม้กระทั่งบัดนี้ก็ย่อมได้ ทันใดนั้นเองอรชุนก็ผุดลุกขึ้นเพื่อไปหยิบธนูของตนเอง...

หลังจากทนดูมานาน ในที่สุดภีมะก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป แม้ว่าอรชุนและพี่น้องคนอื่นๆ จะพยายามยื้อ หรือฉุดรั้งไม่ให้ภีมะกระทำการใดๆ แต่ด้วยพละกำลังของภีมะ ก็สุดแล้วที่ใครจะรั้วเอาไว้ได้ ภีมะลุกขึ้นยืนและชี้หน้าไปทางทุหสาสัน ผู้กระทำการย่ำยีพระนางเทราปที...

เมื่อความพยายามของทุหสาสันไม่เป็นผล พระนางเทราปทีได้รับความช่วยเหลือจากพระกฤษณะ ทุกคนในท้องพระโรงต่างก็โล่งอกที่เหตุการณ์ยังไม่ลุกลามบานปลายไปอย่างที่คาดการณ์ โดยเฉพาะพี่น้องปาณฑพ ต่างก็นึกขอบคุณความกรุณาของพระกฤษณะอยู่ภายในใจ ทันใดนั้นเอง...

พระกฤษณะถึงแม้ว่าทรงติดพันระหว่างการทำสงครามที่เมืองทวารกา ก็ทรงทราบด้วยนิมิตรว่าพระนางเทราปทีกำลังตกอยู่ในสภาวะคับขัน ต้องการความช่วยเหลือจากพระองค์ ทันใดนั้นเองพระกฤษณะได้ประทานให้ผ้านุ่งของพระนางเทราปที ที่ถูกทุหสาสันกระชากออกจากร่างนั้น...

ทุหสาสันเปลื้องผ้าของพระนางเทราปทีออกจากร่าง พระนางเทราปทีเองเห็นว่าไม่สามารถพึ่งพาสามีทั้งห้าคนได้ เห็นได้ชัดว่าพระนางคงจะต้องเปลื้องผ้าต่อหน้าธารกำนัลเป็นแน่แท้ ทันใดนั้นเองพระนางก็รำลึกถึงผู้ที่เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของพระนาง นั่นคือพระกฤษณะ...

เมื่อได้ยินที่กรรณะพูด พี่น้องปาณฑพทั้งห้าก็ปลดเปลื้องผ้าของตนออก ทุรโยธน์ กรรณะ และศกุนิ ต่างก็หัวเราะอย่างสะใจที่พี่น้องปาฑพทำตามที่สั่งของกรรณะแต่โดยดี แสดงว่ายินยอมรับชะตากรรมแห่งการเป็นทาสแต่โดยดี ทางด้านพระนางเทราปทียังไม่ยอมปลดเปลื้องผ้าของตนออก...

ระหว่างที่ทุกคนกำลังสับสนกับคำถามของพระนางเทราปทีอยู่นั้น ผู้ที่เสนอความเห็นเพิ่มเติมคือ วิกรรณะ ผู้เป็นน้องชายคนหนึ่งของทุรโยธน์ วิกรรณะให้ความเห็นว่า พระนางเทราปทีตกเป็นทาสของทุรโยธน์เพราะว่า ยุธิษเฐียรนำพระนางเป็นเดิมพันในเกมการพนัน...

ในที่สุดพระนางเทราปทีก็ถูกทุหสาสันฉุดกระชากเส้นผมมาจนถึงท้องพระโรง พี่น้องปาณฑพเห็นพระนางถูกทารุณเช่นนั้น ก็โกรธจนไฟจะลุกออกจากตา โดยเฉพาะภีมะผู้มีอารมณ์ร้อนกว่าใครถึงกับจะลุกขึ้นมาแล้วหยิบกระบองฟาดทุหสาสันให้สมกับความชั่วช้าที่มันทำ...