เนื้อเรื่องมหาภารตะ

ช่วงระยะเวลาที่พี่น้องปาณฑพมาพักที่ป่ากามัยกะ ได้พบกับการมาเยี่ยมเยือนของทุรโยธน์ และคนอื่นอีกมากมาย ทำให้ยุธิษเฐียรผู้ปรารถนาความสงบ เสนอว่าควรย้ายกลับไปพำนักที่ป่าไทวตะวันแทน เนื่องจากอยู่ห่างออกไปจากกรุงหัสตินาปุระมาก พี่น้องทุกคนได้ฟังดังนั้นก็เห็นด้วย...

ผ่านไปไม่นานงานพิธีราชสูยะของทุรโยธน์ก็ได้จัดขึ้น แม้จะมีการเตรียมการอย่างเร่งรีบ แต่ก็เป็นการจัดงานที่สมบูรณ์แบบ เหล่ากษัตริย์ทั้งที่สนับสนุนทุรโยธน์อยู่แล้ว หรือถูกราธียะปราบลง ก็มาเข้าร่วมพิธีอย่างพร้อมเพียง...

เมื่อทุรโยธน์ตกลงใจจัดพิธีราชสูยะ ราธียะในฐานะกำลังหลักก็รับปากกับทุรโยธน์ว่าจะเดินทางไปเชื้อเชิญเหล่ากษัตริย์ทั่วสารทิศมาร่วมพิธี จากนั้นราธียะก็เดินทางไปทั่วทวีปทั้งเหนือ ใต้ ออก และตกเพื่อประกาศความยิ่งใหญ่ของทุรโยธน์...

ค่ำคืนแห่งความกังวลใจของพี่น้องฝั่งเการพ โดยเฉพาะราธียะ ได้ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ในที่สุดราธียะก็ออกเดินทางไปเฝ้าทุรโยธน์ที่นั่งทำสมาธิอยู่บนกองหญ้าคา ราธียะกล่อมทุรโยธน์ให้ปล่อยวางความทุกข์ใจลงเสีย ทุรโยธน์เป็นถึงราชาของเหล่าราชาทั้งหลาย...

หลังจากทุรโยธน์ได้รับการปล่อยตัว ทุรโยธน์ก็เดินทางกลับยังค่ายพักอย่างเงียบเชียบ ไม่พูดคุยกับใครสักคนเดียว คนแรกที่เข้าไปคุยกับทุรโยธน์นั่นคือราธียะ ผู้หลบหนีจากการสู้รบไปตั้งหลัก ราธียะยังเข้าใจว่าทุรโยธน์ทำสงครามชนะราชาคนธรรพ์แล้วจึงกลับมา...

ราชาคนธรรพ์จิตรเสนได้เดินทางร่วมกับอรชุนและภีมะเพื่อเข้ารบยุธิษเฐียร เมื่อทั้งสองได้พบกัน ต่างก็ทำความเคารพกันอย่างเหมาะสม จิตรเสนเล่าว่า ตนได้รับบัญชาจากพระอินทร์ให้มาหาเรื่องทุรโยธน์...

ทางด้านของกองทัพคนธรรพ์ ระหว่างที่เหล่าคนธรรพ์กุมตัวทุรโยธน์เดินทางกลับยังค่ายพักของตน จิตรเสนผู้เป็นราชาของคนธรรพ์สังเกตเห็นความผิดปกติที่ท้ายขบวน จึงเดินทางมาดูด้วยตนเองและพบว่ามีข้าศึกเข้าโจมตี จิตรเสนจึงเข้าร่วมการต่อสู้ด้วย แต่คู่ต่อสู้มีฝีมือร้ายกาจ...

อรชุนและภีมะเร่งรีบเดินทางออกจากที่พำนักเพื่อไล่ตามกองทัพคนธรรพ์ที่จับตัวทุรโยธน์ไป แม้ว่าทั้งสองต่างมีความสุขอยู่ในใจที่ทุรโยธน์ได้รับความลำบากเสียบ้าง แต่เมื่อเป็นคำสั่งของยุธิษเฐียร อรชุนและภีมะก็พร้อมจะทำตาม อรชุนและภีมะไล่ตามกองทัพจนมาถึงท้ายขบวน...

ไพร่พลของฝั่งเการพที่นำโดยทุรโยธน์ เมื่อพ่ายแพ้ต่อราชาคนธรรพ์นิรนาม ก็แตกกระจายไปทุกทิศทุกทาง มีบางส่วนได้เดินทางมายังป่ากามัยกะที่ซึ่งพี่น้องปาณฑพอาศัยอยู่ หลังจากที่ยุธิษเฐียรสอบถามเรื่องราวจากเหล่าทหาร ก็ได้ความว่าทุรโยธน์...

ระหว่างที่หาที่ทางเพื่อตั้งกองทัพอยู่นั่นเอง มหาดเล็กก็เดินทางเข้ามารายงานกับทุรโยธน์ว่าสระน้ำที่ทุรโยธน์เลือกเป็นทำเลในการตั้งกองทัพนั้น มีเจ้าของปกครองอยู่แล้ว ทุรโยธน์ได้ฟังดังนั้นก็ประกาศว่าดินแดนทั้งหมดในขอบเขตนี้เป็นของตน...

กองทัพนำโดยทุรโยธน์ ราธียะ ทุหศาสัน และศกุนิ ออกเดินทางจากกรุงหัสตินาปุระ เพื่อ ”ตรวจตราปศุสัตว์” อย่างที่ทุรโยธน์ได้แจ้งสภาไว้แต่แรก แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงของการเดินทางครั้งนี้ ทุรโยธน์ต้องการเห็นสภาพความเป็นอยู่อันสุดแสนอนาถาของพี่น้องปาณฑพ...

ทางด้านราชสำนักหัสตินาปุระ ซึ่งปกครองอย่างร่มเย็นโดยท้าวธฤตราษฏร์ แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานถึง 12 ปี ตั้งแต่ที่พี่น้องปาณฑพต้องถูกเนรเทศ แต่ทุรโยธน์ ศกุนิ และราธียะ ต่างก็ระแวงว่าสักวันหนึ่ง พี่น้องปาณฑพจะต้องรวมรวมกำลังพล และกลับมาล้างแค้น...

พี่น้องปาณฑพเดินทางกลับมาพักที่ปากามัยกะตามคำแนะนำของพระอินทร์ และตั้งใจจะพำนักอยู่ที่ป่ากามัยกะไปจนครบ 1 ปีให้สิ้นสุดปีที่ 12 ของการเนรเทศ ข่าวการกลับมาพำนักที่ป่ากามัยกะของพี่น้องปาณฑพแพร่ไปอย่างรวดเร็ว...

ฝ่ายพี่น้องปาณฑพ สังเกตว่าภีมะเดินทางออกจากที่พักไปนานผิดปกติ ทุกคนก็เป็นกังวล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยุธิษเฐียรผู้รู้นิสัยของน้องชายเป็นอย่างดี พี่น้องปาณฑพต่างแยกย้ายกันออกตามหาภีมะ ส่วนยุธิษเฐียรก็ออกเดินทางไปตามเส้นทางที่คาดว่าภีมะจะเดินทางผ่าน...

ในที่สุดวันที่ต้องออกเดินทางกลับยังป่ากามัยกะก็มาถึง พี่น้องปาณฑร่ำลาฤาษีต่างๆ ที่พำนักอยู่ที่เชิงเขาไกรลาส ฤาษีโลมสาเองก็กล่าวลาพี่น้องปาณฑพเพื่อเดินทางกลับไปยังอมราวดี การแยกทางของฤาษีโลมสาสร้างความโศกเศร้าให้กับยุธิษเฐียรเป็นอย่างมาก...