เนื้อเรื่องมหาภารตะ

ภีมะมองลิงแก่ จากนั้นกล่าวว่า ถ้าท่านไม่หลบออกจากทาง มันก็คงเป็นการไม่สมควรที่จะเดินข้ามร่างของท่านไป เอาอย่างนี้เถิด ข้าจะขอยกหางของท่านให้พ้นออกจากทางเดินแล้วค่อยเดินทางต่อไป ลิงแก่ได้ยินเช่นนั้นก็ผงกหน้าให้ภีมะทำตามที่ต้องการ...

ภีมะออกเดินทางหาดอกไม้เพื่อนำไปให้พระนางเทราปที เดินทางมาเรื่อยๆ ก็ยังไม่พบดอกไม้ที่ตนตามหา ระหว่างเดินทางอยู่นั่นเอง ภีมะได้พบกับลิงตัวหนึ่งนอนอยู่ริมทางโดยที่หางของมันพาดขวางทางที่ภีมะต้องการจะเดินทางไป ภีมะจึงเดินทางเจ้าใกล้เจ้าลิงตัวนั้น...

ภีมะวิ่งออกจากที่พัก ตามกลิ่นหอมของดอกไม้จางๆ ไปตลอดทาง ภีมะตั้งใจว่าจะดั้นด้นหาดอกไม้ต่อไปจนกว่าจะพบ เพื่อจุดประสงค์เดียวเท่านั้น นั่นคือการทำให้พระนางเทราปทีพอใจ ผ่านมาพักใหญ่ ภีมะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเดินทางออกจากที่พักมาไกลมากแล้ว...

คณะเดินทาง เมื่อเดินทางมาถึงเขาไกรลาส ที่ซึ่งได้ชื่อว่าใกล้กับสวรรค์มากที่สุด ก็ตกตะลึงในทรรศนียภาพ ทำให้ในแต่ละวันเป็นการพักผ่อนและชื่นชมธรรมชาติอย่างแท้จริง ช่วยเยียวยาจิตใจให้หายเหนื่อยจากการเดินทางอันแสนลำบากกว่าจะมาถึงที่นี่ได้เป็นอย่างดี...

ระหว่างที่คณะเดินทางปรึกษากัน ยุธิษเฐียรก็นึกถึงฆโฏตกัจ ลูกชายคนสำคัญของภีมะ ผู้ที่คอยช่วยเหลือพี่น้องปาณฑพมาหลายต่อหลายครั้ง ระหว่างที่คิดถึงอยู่นั่นเอง ฆโฏตกัจก็มาปรากฏตัวให้คณะเดินทางได้เห็นทันที พี่น้องปาณฑพทุกคนดีใจมากที่ได้เจอฆโฏตกัจ...

ยุธิษเฐียรนั่งมองฝนฟ้าคะนองที่ตกหนัก จนทุกคนต้องพักแล้วเปรียบเทียบกับความโกรธตัวเอง ที่ทำให้พี่น้องและภรรยาต้องมาพบเจอกับชะตากรรมอันเลวร้าย ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดของตนเองคนเดียวแท้ๆ...

เมื่อคณะเดินทางมาถึงยังแคว้นทวารกา ก็ได้รับการต้อนรับอย่างดี จากเหล่าราชวงศ์วฤษณี โดยเฉพาะพลราม กฤษณะ และสาตยกี พลรามมองดูสภาพอนาถาของพี่น้องปาณฑพ โดยเฉพาะยุธิษเฐียรที่จากเดิมเป็นกษัตริย์ครองแผ่นดิน แต่บัดนี้ต้องมานุ่งผ้าสกปรก หมดราศี...

พี่น้องปาณฑพ พระนางเทราปที พราหมณ์เธามยะ และฤาษีโลมสา พร้อมทั้งผู้ติดตามบางส่วน เดินทางเพื่อแสวงบุญไปยังสถานที่สำคัญต่างๆ เพื่อบูชาและชำระล้างร่างกายด้วยสายน้ำอันศักดิ์สิทธิ์ ช่วยให้ชีวิตจิตใจของทุกคนรู้สึกอิ่มเอมขึ้นมาบ้าง...

หลังจากฤาษีพฤหัสทัศวะกลับไปไม่นาน ฤาษีวยาสก็เดินทางมาเยี่ยมเยือนพี่น้องปาณฑพเช่นกัน โดยการมาเยี่ยมครั้งนี้ นอกเหนือจากฤาษีวยาสแล้วยังมีฤาษีโลมสา (อ่านว่า โล-มะ-สา) ผู้ที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากนครอมราวดี ฤาษีโลมสา...

ทางฝ่ายพี่น้องปาณฑพที่เหลือ ที่ยังคงต้องพำนักอยู่ที่ป่ากามัยกะโดยปราศจากอรชุน คนที่ต้องรับศึกหนักที่สุดคือยุธิษเฐียร ที่ต้องคอยฟังคำบ่นของภีมะ น้องชายที่ตนรักมากที่สุด ภีมะคอยพร่ำบ่นว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมีสาเหตุมาจากยุธิษเฐียร...

แม้ว่าได้อรชุนจะปฏิเสธเสียงแข็ง นางอุรวศีก็ยังไม่ยอมแพ้ นางกล่าวกับอรชุนว่า สิ่งที่อรชุนคิดนั้นไม่จำเป็นเลย ด้วยนางเป็นนางอัปสร มีหน้าที่ให้ความสุขกับเทพทั้งหลายอยู่แล้ว มาเถิดอรชุน เมื่อข้าพึงตาต้องใจท่าน ท่านเองก็อย่าได้ปฏิเสธอีกเลย...

ตามปกตินางอัปสรอุรวศี มีหน้าที่ร่ายรำสร้างความบันเทิงให้เหล่าเทวดาทั้งหลาย แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อมีผู้มาเยือนหน้าใหม่ ชื่อ อรชุน นางอุรวศีหลงในรูปร่าง ท่าทางองอาจ และหน้าตาอันหล่อเหลาของอรชุน ระหว่างที่นางร่ายรำนั้น นางก็พยายามเข้าใกล้อรชุน...

ผ่านเวลาไม่นาน มาตุลีผู้เป็นสารถีของพระอินทร์ก็นำรถม้ามาถึง อรชุนขึ้นรถม้าและทั้งสองก็เดินทางไปถึงอมราวดี หรือแดนสวรรค์ซึ่งเป็นที่อยู่ของเทวดาทั้งหลาย ระหว่างเดินทางนั้น อรชุนรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสิ่งก่อสร้าง อรชุนได้เห็นสิ่งวิเศษต่างๆ...

อรชุนรู้สึกปลาบปลื้มที่มีโอกาสได้พบพระศังกร และพระแม่อุมา อีกทั้งได้รับประทานอาวุธปาศุปัต จากพระองค์ ระหว่างนั้นเอง ก็มีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น นั้นคือทวยเทพที่อยู่บนสวรรค์ทั้งหลายเดินทางมาร่วมยินดีกับอรชุนด้วย ทั้งพระอินทร์ผู้เป็นพ่อของอรชุน...

ในขณะที่อรชุนวางพวงมาลัยที่แท่นบูชาของพระศังกร (พระศิวะ) ก็เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น นั่นคือพวงมาลัยปรากฏอยู่บนคอของพรานป่าผู้อยู่เบื้องหน้าของอรชุน อรชุนเห็นดังนั้นก็เข้าใจได้ในทันทีว่า ที่แท้พรานป่าที่มาปรากฏกายอยู่ต่อหน้าของตน...