เนื้อเรื่องมหาภารตะ

อรชุนเล่าให้พี่น้องปาณฑพและพระนางเทราปที รวมถึงเหล่าพราหมณ์ที่ร่วมติดตามฟังว่า ระหว่างที่อรชุนไปพักอาศัยอยู่กับพระอินทร์ที่อมราวดีนั้น ได้เรียนรู้วิชาต่างๆ จากคนธรรพ์ และได้อาวุธวิเศษต่างๆ...

ระหว่างที่พี่น้องปาณฑพกำลังคุยกันให้หายคิดถึง ก็ปรากฏแสงสว่างบนท้องฟ้า และปรากฏร่างของพระอินทร์เดินทางมาเยี่ยมเยือนพี่น้องปาณฑพ ทุกคนต่างตื่นตาตื่นใจที่ได้พบกับพระอินทร์ ผู้เป็นราชาแห่งเทวดาทั้งปวงแบบตัวจริงเสียงจริง หลังจากที่ทำความเคารพกันตามสมควรแล้ว...

เวลาผ่านไปหลังจากเหตุการณ์ของภีมะ พี่น้องปาณฑพก็เฝ้ารอการกลับมาของอรชุนอย่างใจจดใจจ่อ แต่ละวันผ่านไปโดยไร้วี่แววของอรชุนทำให้ทุกคนเริ่มกระวนกระวายใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่ใหญ่อย่างเช่นยุธิษเฐียรที่ต้องคอยตอบคำถามน้องๆ ว่าเมื่อใดอรชุนจะกลับมาเสียที...

ระหว่างที่ภีมะกำลังต่อสู้กับเหล่ารากษสที่เฝ้าอุทยานของท้าวกุเวรนั้นเอง ยุธิษเฐียรพร้อมทั้งฆโฏตกัจลูกชายของภีมะก็ปรากฏตัวขึ้น ทั้งสองเห็นการสู้รบแล้วตกใจมากจึงรีบเดินเข้าไปห้ามปรามภีมะไม่ให้เข่นฆ่าไปมากกว่านี้...

หลังจากร่ำลากับหนุมาน ภีมะก็เดินทางขึ้นเหนือต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ตราบใดที่ยังไม่บรรลุเป้าหมายในการตามหาต้นตอของดอกไม้ปริศนา เพื่อนำมาให้พระนางเทราปทีผู้เป็นภรรยา จนในที่สุดภีมะก็ได้พบกับสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่ภีมะเฝ้าตามหา...

ภีมะเดินเข้าหาลิงแก่แล้วกล่าวกับลิงแก่ว่า ข้ารู้ตัวแล้วว่าทำตัวอย่างไม่เหมาะสม ท่านมีอาวุโสกว่าข้า จากนั้นก็ก้มลงกราบขออภัย ภีมะยังกล่าวอีกว่าท่านเป็นผู้ใดกันแน่ทำไมถึงมานั่งอยู่ที่นี่เพียงลำพัง ทันใดนั้นเองลิงแก่ก็หัวเราะด้วยเสียงอันดัง...

ภีมะมองลิงแก่ จากนั้นกล่าวว่า ถ้าท่านไม่หลบออกจากทาง มันก็คงเป็นการไม่สมควรที่จะเดินข้ามร่างของท่านไป เอาอย่างนี้เถิด ข้าจะขอยกหางของท่านให้พ้นออกจากทางเดินแล้วค่อยเดินทางต่อไป ลิงแก่ได้ยินเช่นนั้นก็ผงกหน้าให้ภีมะทำตามที่ต้องการ...

ภีมะออกเดินทางหาดอกไม้เพื่อนำไปให้พระนางเทราปที เดินทางมาเรื่อยๆ ก็ยังไม่พบดอกไม้ที่ตนตามหา ระหว่างเดินทางอยู่นั่นเอง ภีมะได้พบกับลิงตัวหนึ่งนอนอยู่ริมทางโดยที่หางของมันพาดขวางทางที่ภีมะต้องการจะเดินทางไป ภีมะจึงเดินทางเจ้าใกล้เจ้าลิงตัวนั้น...

ภีมะวิ่งออกจากที่พัก ตามกลิ่นหอมของดอกไม้จางๆ ไปตลอดทาง ภีมะตั้งใจว่าจะดั้นด้นหาดอกไม้ต่อไปจนกว่าจะพบ เพื่อจุดประสงค์เดียวเท่านั้น นั่นคือการทำให้พระนางเทราปทีพอใจ ผ่านมาพักใหญ่ ภีมะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเดินทางออกจากที่พักมาไกลมากแล้ว...

คณะเดินทาง เมื่อเดินทางมาถึงเขาไกรลาส ที่ซึ่งได้ชื่อว่าใกล้กับสวรรค์มากที่สุด ก็ตกตะลึงในทรรศนียภาพ ทำให้ในแต่ละวันเป็นการพักผ่อนและชื่นชมธรรมชาติอย่างแท้จริง ช่วยเยียวยาจิตใจให้หายเหนื่อยจากการเดินทางอันแสนลำบากกว่าจะมาถึงที่นี่ได้เป็นอย่างดี...

ระหว่างที่คณะเดินทางปรึกษากัน ยุธิษเฐียรก็นึกถึงฆโฏตกัจ ลูกชายคนสำคัญของภีมะ ผู้ที่คอยช่วยเหลือพี่น้องปาณฑพมาหลายต่อหลายครั้ง ระหว่างที่คิดถึงอยู่นั่นเอง ฆโฏตกัจก็มาปรากฏตัวให้คณะเดินทางได้เห็นทันที พี่น้องปาณฑพทุกคนดีใจมากที่ได้เจอฆโฏตกัจ...

ยุธิษเฐียรนั่งมองฝนฟ้าคะนองที่ตกหนัก จนทุกคนต้องพักแล้วเปรียบเทียบกับความโกรธตัวเอง ที่ทำให้พี่น้องและภรรยาต้องมาพบเจอกับชะตากรรมอันเลวร้าย ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดของตนเองคนเดียวแท้ๆ...

เมื่อคณะเดินทางมาถึงยังแคว้นทวารกา ก็ได้รับการต้อนรับอย่างดี จากเหล่าราชวงศ์วฤษณี โดยเฉพาะพลราม กฤษณะ และสาตยกี พลรามมองดูสภาพอนาถาของพี่น้องปาณฑพ โดยเฉพาะยุธิษเฐียรที่จากเดิมเป็นกษัตริย์ครองแผ่นดิน แต่บัดนี้ต้องมานุ่งผ้าสกปรก หมดราศี...

พี่น้องปาณฑพ พระนางเทราปที พราหมณ์เธามยะ และฤาษีโลมสา พร้อมทั้งผู้ติดตามบางส่วน เดินทางเพื่อแสวงบุญไปยังสถานที่สำคัญต่างๆ เพื่อบูชาและชำระล้างร่างกายด้วยสายน้ำอันศักดิ์สิทธิ์ ช่วยให้ชีวิตจิตใจของทุกคนรู้สึกอิ่มเอมขึ้นมาบ้าง...

หลังจากฤาษีพฤหัสทัศวะกลับไปไม่นาน ฤาษีวยาสก็เดินทางมาเยี่ยมเยือนพี่น้องปาณฑพเช่นกัน โดยการมาเยี่ยมครั้งนี้ นอกเหนือจากฤาษีวยาสแล้วยังมีฤาษีโลมสา (อ่านว่า โล-มะ-สา) ผู้ที่เพิ่งเดินทางกลับมาจากนครอมราวดี ฤาษีโลมสา...