เนื้อเรื่องมหาภารตะ

ใช้เวลาไม่นานนัก สภาแห่งใหม่ก็ถูกจัดสร้างขึ้นที่เมืองชยันตะ ซึ่งถูกจัดทำอย่างประณีตและยิ่งใหญ่ที่สุด​เท่าที่ฝีมือมนุษย์จะสร้างได้ แต่ก็ยังเป็นรองมายาสภาของเมืองอินทร์ปรัศถ์อยู่ส่วนหนึ่ง เมื่อถึงเวลาอันเป็นสมควร...

หลังจากพิธีราชสูยะจบลงอย่างน่าตกใจ เหล่ากษัตริย์แห่งราชสำนักหัสตินาปุระก็เดินทางกลับเมืองเช่นเดียวกับกษัตริย์พระองค์อื่นๆ โดยมีอาการเศร้าหมองที่เห็นพิธีต้องลงเอยเช่นนี้ แต่ความอิจฉาในทรัพย์สมบัติ และความแค้นของทุรโยธน์ที่มีต่อพี่น้องปาณฑพ...

ท่ามกลางความเงียบของเหล่ากษัตริย์ผู้โกรธเกรี้ยวแต่ต้องอดทนอดกลั้นไว้ ทันใดนั้นเองก็มีกษัตริย์องค์หนึ่งลุกขึ้นมา นั่นคือท้าวศิศุปาละ พระราชาแคว้นเจติ ผู้คิดว่าตนเองเป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดที่จะได้รับเกียรติที่พระกฤษณะได้รับ ท้าวศิศุปาละกล่าวต่อไปอีกว่า...

พิธีราชสูยะดำเนินไปอย่างราบรื่น ปราศจากเรื่องราวติดขัดใดๆ พี่น้องปาณฑพทั้งหลายต่างยินดีเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะยุธิษเฐียรผู้เป็นประธานของพิธีในครั้งนี้ เมื่องานใกล้จะเสร็จลง...

ยิ่งใกล้ถึงวันพิธีราชสูยะ กรุงอินทรปรัศถ์ก็ได้ต้อนรับกษัตริย์แว่นแคว้นต่างๆ ที่เดินทางมาเพื่อเข้าร่วมพิธีที่สำคัญนี้ตามที่ได้รับคำเชิญชวนจากพี่น้องปาณฑพไม่ว่าจะด้วยการเชื้อเชิญอย่างดี หรือยอมศิโรราบจากการรบก็ตาม...

เนื่องด้วยมายาสภา ถูกสร้างมาอย่างดีด้วยฝีมือของนายช่างมายาสูร ผู้เป็นนายช่างใหญ่ของอสูร นอกจากวิจิตรตระการตา ประดับประดาไปด้วยเพชรนิลจินดาอันประเมินค่าไม่ได้แล้ว...

ทางฝ่ายราชสำนักหัสตินาปุระ นำโดยท้าวภีษมะ โทรณาจารย์ กฤปาจารย์ ศกุนิ ทุรโยธน์ และทุหศาสัน ต่างเดินทางมาที่เมืองอินทรปรัศถ์ เพื่อเข้าร่วมงานพิธีราชสูยะที่กำลังจะจัดขึ้นของยุธิษเฐียร และเนื่องจากวันที่จัดงาน พี่น้องปาณฑพก็นำทั้งหมดเดินท่องเที่ยวชมเมือง...

ทางด้านนกุล รับหน้าที่เดินทางไปในเส้นทางทิศตะวันตก ซึ่งมีกรุงทวารกาของพระกฤษณะเป็นเป้าหมาย ด้วยความที่กรุงทวารกาเป็นพันธมิตรที่ดีตลอดมาของพี่น้องปาณฑพอยู่แล้ว การเดินทางของนกุลเลยราบรื่นกว่าใคร ทางฝั่งกรุงทวารกา...

ฆโฎตกัจเดินทางต่อไปยังเมืองลงกา ระหว่างทางแม้เป็นเส้นทางที่เต็มไปด้วยเหล่ารากษส แต่ด้วยความที่ฆโฎตกัจก็เป็นรากษสเช่นกันจึงสามารถเดินทางผ่านได้โดยง่าย ฆโฎตกัจเดินทางข้ามสะพานหินที่สร้างตั้งแต่สมัยที่พระรามยกทัพบุกลงกา เมื่อเดินทางถึงเมืองลงกา...

ทางด้านสหเทพ น้องคนเล็กของพี่น้องปาณฑพ ได้รับมอบหมายให้เดินทางไปทางทิศใต้ สหเทพนำกองทัพผ่านเมืองต่างๆ มีทั้งพระราชาที่ยินยอมพร้อมใจ และที่ต้องใช้กำลังทหารเข้าปราบปราม แต่ก็ไม่เกินฝีมือการรบของสหเทพ สหเทพตั้งใจเดินทางไปเชิญท้าววีภีษณะ หรือพิเภก...

ทางด้านภีมะ เดินทางไปทางทิศตะวันออก เมืองแรกที่ได้พบคือแคว้นปัญจาละ ซึ่งพระราชาที่ครองเมืองคือท้าวทรุปัท ผู้เป็นพ่อตาของพี่น้องปาณฑพนั่นเอง (ท้าวทรุปัทเป็นพ่อของพระนางเทราปที ผู้เป็นภรรยาของพี่น้องปาณฑพทั้งห้าคน) ท้าวทรุปัทให้การต้อนรับเป็นอย่างดี...

อรชุนเดินทางไปทางทิศเหนือ พบพระราชาแว่นแคว้นต่างๆ แม้ว่าจะมีความสามารถเก่งกาจเพียงไหน อรชุนก็สามารถเอาชนะพระราชาที่ต่อต้านได้ทุกพระองค์ เมื่ออรชุนได้พบกับพระราชาศัลวะ ซึ่งเป็นพระองค์เดียวกับที่เคยต่อสู้กับท้าวภีษมะ...

หลังจากภีมะ อรชุนและพระกฤษณะเดินทางกลับมาถึงกรุงอินทรปรัสถ์ และบอกข่าวการตายของท้าวชราสันธ์ให้ยุธิษเฐียรรับรู้แล้ว ยุธิษเฐียรดีใจมากเพราะหมดเสี้ยนหนามที่จะขัดขวางการจัดพิธีราชสูยะของตนอีกต่อไป ยุธิษเฐียรจึงตัดสินใจประกาศออกไปว่า ตนจะจัดพิธีราชสูยะ...

ในระหว่างที่ภีมะกำลังคิดหาวิธีจัดการกับท้าวชราสันธ์ ภีมะก็หันไปมองพระกฤษณะ ผู้เป็นทั้งเพื่อน พี่ และที่ปรึกษาของเหล่าพี่น้องปาณฑพอยู่เสมอๆ พระกฤษณะเห็นภีมะมองมาเพื่อขอความช่วยเหลือ พระกฤษณะก็ก้มลงหยิบใบไม้มาหนึ่งใบ แล้วฉีกใบไม้นั้นออกเป็นสองซีก...

ภีมะกับท้าวประลองกันอย่างดุเดือด เป็นเวลายาวนานกว่า 14 วัน ก็ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ เมื่อการต่อสู้ในวันที่ 14 ผ่านไปถึงช่วงเย็น ก็เป็นโอกาสที่ท้าวชราสันธ์เพลี่ยงพล้ำ ถูกภีมะใช้กระบองฟาดจนล้มลงไปที่พื้น...