เนื้อเรื่องมหาภารตะ

หลังจากทนดูมานาน ในที่สุดภีมะก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไป แม้ว่าอรชุนและพี่น้องคนอื่นๆ จะพยายามยื้อ หรือฉุดรั้งไม่ให้ภีมะกระทำการใดๆ แต่ด้วยพละกำลังของภีมะ ก็สุดแล้วที่ใครจะรั้วเอาไว้ได้ ภีมะลุกขึ้นยืนและชี้หน้าไปทางทุหสาสัน ผู้กระทำการย่ำยีพระนางเทราปที...

เมื่อความพยายามของทุหสาสันไม่เป็นผล พระนางเทราปทีได้รับความช่วยเหลือจากพระกฤษณะ ทุกคนในท้องพระโรงต่างก็โล่งอกที่เหตุการณ์ยังไม่ลุกลามบานปลายไปอย่างที่คาดการณ์ โดยเฉพาะพี่น้องปาณฑพ ต่างก็นึกขอบคุณความกรุณาของพระกฤษณะอยู่ภายในใจ ทันใดนั้นเอง...

พระกฤษณะถึงแม้ว่าทรงติดพันระหว่างการทำสงครามที่เมืองทวารกา ก็ทรงทราบด้วยนิมิตรว่าพระนางเทราปทีกำลังตกอยู่ในสภาวะคับขัน ต้องการความช่วยเหลือจากพระองค์ ทันใดนั้นเองพระกฤษณะได้ประทานให้ผ้านุ่งของพระนางเทราปที ที่ถูกทุหสาสันกระชากออกจากร่างนั้น...

ทุหสาสันเปลื้องผ้าของพระนางเทราปทีออกจากร่าง พระนางเทราปทีเองเห็นว่าไม่สามารถพึ่งพาสามีทั้งห้าคนได้ เห็นได้ชัดว่าพระนางคงจะต้องเปลื้องผ้าต่อหน้าธารกำนัลเป็นแน่แท้ ทันใดนั้นเองพระนางก็รำลึกถึงผู้ที่เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของพระนาง นั่นคือพระกฤษณะ...

เมื่อได้ยินที่กรรณะพูด พี่น้องปาณฑพทั้งห้าก็ปลดเปลื้องผ้าของตนออก ทุรโยธน์ กรรณะ และศกุนิ ต่างก็หัวเราะอย่างสะใจที่พี่น้องปาฑพทำตามที่สั่งของกรรณะแต่โดยดี แสดงว่ายินยอมรับชะตากรรมแห่งการเป็นทาสแต่โดยดี ทางด้านพระนางเทราปทียังไม่ยอมปลดเปลื้องผ้าของตนออก...

ระหว่างที่ทุกคนกำลังสับสนกับคำถามของพระนางเทราปทีอยู่นั้น ผู้ที่เสนอความเห็นเพิ่มเติมคือ วิกรรณะ ผู้เป็นน้องชายคนหนึ่งของทุรโยธน์ วิกรรณะให้ความเห็นว่า พระนางเทราปทีตกเป็นทาสของทุรโยธน์เพราะว่า ยุธิษเฐียรนำพระนางเป็นเดิมพันในเกมการพนัน...

ในที่สุดพระนางเทราปทีก็ถูกทุหสาสันฉุดกระชากเส้นผมมาจนถึงท้องพระโรง พี่น้องปาณฑพเห็นพระนางถูกทารุณเช่นนั้น ก็โกรธจนไฟจะลุกออกจากตา โดยเฉพาะภีมะผู้มีอารมณ์ร้อนกว่าใครถึงกับจะลุกขึ้นมาแล้วหยิบกระบองฟาดทุหสาสันให้สมกับความชั่วช้าที่มันทำ...

เมื่อทุรโยธน์ได้ยินสิ่งที่มหาดเล็กรายงานว่า พระนางเทราปทีไม่ยอมออกมาจากที่พัก ก็โกรธเป็นอย่างมาก สั่งการให้ทุหสาสันผู้เป็นน้องชายของตน เข้าไปยังที่พักของพระนาง และนำตัวพระนางเทราปทีมายังที่สภาแห่งนี้ทันที ทุหสาสันรับคำสั่ง และออกจากสภาไป ณ เดี๋ยวนั้น...

ทุรโยธน์ ศกุนิ ต่างก็หัวเราะลั่นท้องพระโรง เมื่อเห็นสภาพของพี่น้องปาณฑพโดยเฉพาะภีมะ คู่ปรับตัวฉกาจของตนเองยอมจำนนเป็นทาสของตนเอง ทันใดนั้นเองทุรโยธน์ก็นึกเรื่องสำคัญออก จึงหันไปบอกกับยุธิษเฐียรว่า แท้จริงแล้วยังมีสิ่งที่สามารถนำมาวางเดิมพันได้อีก นั่นคือ...

หลังจากยุธิษเฐียรนำสหเทพน้องชายของตน ซึ่งเกิดจากพระนางมาทรี มาเป็นเดิมพัน เพื่อแลกกับทรัพย์สมบัติที่ตนสูญเสียไปทั้งหมด ทุรโยธน์ก็รับเดิมพัน จึงเป็นหน้าที่ของศกุนิที่จะต้องโยนลูกเต๋า และเช่นเคย ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง ด้วยความเก่งกาจในเชิงสกาของศกุนิ...

ในสถานการณ์นี้ ยุธิษเฐียรไม่เหลือทรัพย์สมบัติที่จะสามารถพนันได้อีกต่อไป เพราะสมบัติทั้งหมดสูญเสียให้กับทุรโยธน์แล้ว วิฑูรผู้อยู่ในเหตุการณ์ก็ขอร้องต่อท้าวธฤตราษฏร์ว่า ให้พระองค์หยุดการเดิมพันครั้งนี้เสียที และปล่อยให้พี่น้องปาณฑพกลับเมืองไป...

เมื่อท้องพระโรง ถูกจัดให้มีลานสกาอย่างพร้อมสรรพ แขกผู้ใหญ่ซึ่งประกอบไปด้วย ท้าวภีษมะ โทรณาจารย์ กฤปาจารย์ และท้าวธฤตราษฏร์ผู้เป็นประธานในพิธีก็เข้านั่งประจำอาสนะที่ได้จัดเตรียมไว้อย่างดี เพื่อเป็นสักขีพยานในการเดิมพันครั้งนี้ แม้ว่าท้าวธฤตราษฏร์จะตาบอด...

เหล่าพี่น้องปาณฑพและพระนางเทราปทีได้เดินทางมาถึงกรุงหัสตินาปุระ ก่อนถึงวันที่จะได้เฉลิมฉลองสภาใหม่ได้ 2 วัน ทุกคนได้รับการต้อนรับจากทางฝั่งราชสำนักของหัสตินาปุระ ไม่ว่าจะเป็นท่านปู่ภีษมะ ท้าวธฤตราษฏร์...

ใช้เวลาไม่นานนัก สภาแห่งใหม่ก็ถูกจัดสร้างขึ้นที่เมืองชยันตะ ซึ่งถูกจัดทำอย่างประณีตและยิ่งใหญ่ที่สุด​เท่าที่ฝีมือมนุษย์จะสร้างได้ แต่ก็ยังเป็นรองมายาสภาของเมืองอินทร์ปรัศถ์อยู่ส่วนหนึ่ง เมื่อถึงเวลาอันเป็นสมควร...

หลังจากพิธีราชสูยะจบลงอย่างน่าตกใจ เหล่ากษัตริย์แห่งราชสำนักหัสตินาปุระก็เดินทางกลับเมืองเช่นเดียวกับกษัตริย์พระองค์อื่นๆ โดยมีอาการเศร้าหมองที่เห็นพิธีต้องลงเอยเช่นนี้ แต่ความอิจฉาในทรัพย์สมบัติ และความแค้นของทุรโยธน์ที่มีต่อพี่น้องปาณฑพ...